[Zew Cthulhu RPG] Inspiracje: Wyspa Wight i Opactwo św. Cecylii w Ryde

Nie znam Strażnika Tajemnic, który nie lubiłby małych prowincjonalnych miasteczek, leżących z dala od zgiełku wielkich miast. Nie znam też żadnego, który choć raz nie poprowadziłby sesji dziejącej się w oderwanej zamkniętej społeczności, w której wszyscy się znają a Bohaterowie Graczy są obcy. Nie przez przypadek i Lovecraft i, niech będzie, Stephen King i nawet Stefan Darda nawigują swoje opowieści grozy gdzieś na obrzeża cywilizacji, gdzie życie toczy się wprawdzie spokojnie ale każdy ma swoje sekrety.

W takim właśnie otoczeniu postanowiłam kiedyś przed laty napisać scenariusz na Quentina. Scenariusz oczywiście nigdy nie powstał (nie pierwszy z resztą raz, jeśli o Quentina chodzi), ale tyle ile dowiedziałam się o Wyspie Wight i Opactwie św. Cecylii w Ryde to moje. I, od dziś, także Twoje – szkoda byłoby bowiem, żeby ten wiekowy już dzisiaj materiał się zmarnował. Może zainspiruje Cię do osadzenia w tym miejscu jednej ze swoich sesji? Proszę, korzystaj, jeśli tylko malownicze plaże, morskie klify i małe brytyjskie miasteczka równie Ci miłe jak i mi.

WYSPA WIGHT

Położenie i podróż

Wyspa Wight, to mierzący około 50 km ze wschodu na zachód i 25 km z północy na południe kawałek ziemi, oderwany 12 000 lat temu od południowego wybrzeża Wielkiej Brytanii. Liczy około 128 000 mieszkańców i jest oddalona od lądu na 6 kilometrów. Na północ od wyspy znajdują się dwa duże portowe miasta Anglii – Southampton i Portsmouth, oraz mniejszy port – Lymington. Z tych miast można dostać się na wyspę za pomocą dwóch środków komunikacji wodnej: promem lub poduszkowcem z Portsmouth do Rhyde, z Southampton do Coves, lub z Lymington do Yermouth. Z każdego z portów można dostać się na Wight również jachtem bądź łodzią.

Historia i geografia

Wyspa Wight stanowi osobne hrabstwo Anglii. Około I w. n.e. opanowana przez Rzymian, V-VI w. skolonizowana przez germańskich Jutów, schrystianizowana w wieku VII. Prawie cała wyspa ma nizinne ukształtowanie terenu, poza wzgórzami kredowymi na południu. Linia brzegowa wyspy jest nieregularna i ma charakter klifowy.

Zakwaterowanie

Wyspa Wight ma spore zaplecze turystyczno – wypoczynkowe, a więc, poza sezonem turystycznym, zdobycie zakwaterowania nie stanowi tam problemu. W każdym większym miasteczku można tam wynająć pokój w hotelu. Bardziej zamożni mogą pozwolić sobie na zamieszkanie w wynajętym domku, bądź w „hotelach rodzinnych” – zwykle okazałych willach z wszelkimi wygodami, prowadzonych przez właścicieli budynku. Ekstrawagancją będzie wynajęcie apartamentu w historycznych dworkach. Od wiosny do połowy października wyspa oferuje również tanie pola namiotowe i campingi.

Usługi i komunikacja

Duże miasteczka wyspy (Coves, Ryde, Newport, Sandown, Shanklin, Ventnor), oferują wszelkie możliwe usługi, wynajęcie samochodu czy zakup dowolnych towarów nie stanowi tam najmniejszego problemu. Mniejsze miasteczka i wsie zwykle oferują podstawowe usługi i towary. Z każdego z większych miasteczek codziennie odjeżdżają autobusy do innych części wyspy Wight. Turyści często korzystają też z komunikacji wodnej (łodzie i jachty), które przewożą ich wzdłuż wybrzeża do wybranych punktów wyspy.

Legenda

W jednej z najsłynniejszych legend dotyczących wyspy Wight wielu historyków i legendoznawców upatruje przyczynę, dla której wyspa ta uważana jest za jedno z najbardziej nawiedzonych miejsc w Europie. Legenda ta sięga czasów, kiedy na wyspy brytyjskie powoli wkraczało chrześcijaństwo. Mieszkańcy Wight, oddzieleni od wysp przesmykiem wodnym jednakowoż praktykowali pogańskie wierzenia znacznie dłużej. Mówiono, że na tym niewielkim kawałku lądu praktykowano prastare wierzenia oraz składano ofiary z ludzi.

Pewnego roku, kiedy nadszedł czas składania ofiar bogom, ze społeczności mieszkającej na Wight wybrano dwie dziewczynki i chłopca. Związano ich i przybrano w girlandy kwiatów, nim zaprowadzono ich na ołtarz ofiarny. Zanim jednak kapłani zdołali cokolwiek zrobić, pojawił się chrześcijański pustelnik, który zakrzyknął, że jeśli ktoś będzie próbował zrobić któremuś z dzieci krzywdę, będzie cierpiał ból i męczarnie w piekle po wsze czasy. Na te słowa jeden z kapłanów zaśmiał się i zamachnął swym nożem na ramię jednego z dzieci. Jakież było jego zdziwienie, gdy okazało się, że na jego własnym ramieniu pojawiła się rana od noża, a dziecko pozostało całe.

Przywódcy pogańskiego plemienia wpadli w szał i zrzucili pustelnika z wysokich skał, zabijając go na miejscu. Od tamtego czasu jednak zaprzestano praktyk składania ofiar z dzieci i na wyspę Wight wkroczyło chrześcijaństwo. Dusze złożonych w ofierze dzieci jednak wciąż błąkają się po wyspie…

RYDE

Ryde, jak na jedno z głównych miast wyspy, jest stosunkowo małe i zdecydowanie nastawione na turystów. W połowie czerwca, co roku, odbywają się tu wyścigi żaglówek, poza tym przez cały sezon letni każdy turysta może uczestniczyć w wyścigach rowerowych (wrzesień), zawodach piłki nożnej na plaży (lipiec), Festiwalu Czosnku (wrzesień), Festiwalu Sportów Ekstremalnych (październik) czy Grand Prix Anglii w motorcrossie (sierpień). Mimo to Ryde pozbawione jest tradycyjnej zamerykanizowanej nachalności atrakcji turystycznych. Przez cały rok plaża w Ryde (czysta i piaszczysta), oraz jej turystyczne przybytki (puby, kręgielnie, salony gier) zapewnia odpoczynek i rozrywkę zarówno przyjezdnym jak i mieszkańcom. W Ryde i na jego obrzeżach turysta może skorzystać z wielu atrakcji: Flamingo Park (ZOO nakierowane na zwierzęta żyjące w morzu lub nad morzem), Winiarnie Rosemary, Apple Tower (w którym mieści się muzeum pszczelarstwa i muzeum wyrobów z kamienia), plantacje lawendy, motylarium i wiele wiele innych.

OPACTWO ŚWIĘTEJ CECYLII W RYDE

Opactwo św. Cecylii, usytuowane na wybrzeżu w pobliżu Ryde jest domem społeczności rzymskokatolickich sióstr benedyktynek.

Zakon św. Cecylii powstał w 1882 roku, kiedy to sześć sióstr zakonnych przybyło na wyspę Wight z Belgii i w miasteczku Ventnor, na południo-wschodnim wybrzeżu wyspy, założyło pierwszą enklawę. W 1922 roku powiększająca się społeczność zakonu przeniosła się do Ryde, gdzie, dookoła Klasztoru św. Cecylii zakon przetransformował się w opactwo. W 1950 roku społeczność zakonna związała się z Solesmes – opactwem benedyktyńskim we Francji, stojącym na czele Kongregacji Benedyktyńskiej.

Klasztor

Historia klasztoru nie jest do końca znana. Legendy mówią, że został on zbudowany na fundamentach tzw. Appley House – kamiennego budynku zbudowanego niegdyś przez niejakiego Boyce’a – słynnego przemytnika, który wraz ze swym partnerem szmuglował z Berry szlakiem wodnym francuski alkohol. Rozległe piwnice pod Appley House do dziś używane są przez siostry zakonne jako magazyn dóbr.

Dziś klasztor stoi na wzniesieniu nad samym morzem i zajmuje około 22 akrów ziemi.  Siostry zakonne same pielęgnują klasztor i jego otoczenie. Zajmują się hodowlą owoców, ale głównym źródłem ich utrzymania jest produkcja opłatków mszalnych. Na terenie klasztoru znajdują się pomieszczenia specjalnie przeznaczone do wyrobu tego towaru.

Struktura zakonu:

– siostra przełożona, tzw. przeorysza (siostra zakonna po ślubach wieczystych, wybrana przez pozostałe siostry na głowę zakonu. Spełnia funkcje przewodniczki duchowej i nadzoruje działalność enklawy);
– siostry starsze (po ślubach wieczystych);
– siostry młodsze (jeszcze przed ślubami wieczystymi, ale już po ślubach wstępnych);
– nowicjuszki (jeszcze przed wszelkimi ślubami, przebywają w klasztorze na okresie próbnym, po którym mogą przyjąć pierwsze śluby).

Plan dnia w klasztorze:

5:00 – Pobudka.

5:25 – Jutrznia, po niej godzinna medytacja i śpiewy pochwalne.

7:45 – Śniadanie, z towarzyszeniem Lectio Divina (patrz: Słowniczek).

9:15 – Msza święta, modlitwa dziękczynna i przedpołudniowa (w sobotę o 10:00).

do 11:20 – Czas pracy.

11:30 – Modlitwa południowa, czytanie duchowne.

12:00 – Anioł Pański.

12:10 – Obiad.

12:30 – Modlitwa popołudniowa.

do 16:00 – Czas pracy, podczas którego obowiązuje ścisłe milczenie.

16:00 – Nieszpory i godzinna adoracja Najświętszego Sakramentu.

17:15 – Kolacja.

18:00 – Różaniec.

18:30 – Wspólna rekreacja.

19:30 – Obediencja, po której rozpoczyna się ścisłe milczenie.

24:00 – Godzina czytań (Lectio Divina).

Słowniczek

Milczenie ścisłe – całkowity zakaz mówienia.

Milczenie ewangeliczne – nakaz zachowania ciszy. Możliwość porozumiewania się półgłosem, jeżeli jest taka konieczność. Obowiązuje przez cały dzień (poza godzinami rekreacji i wspólnej zabawy wszystkich sióstr), z wyjątkiem godzin w których obowiązuje milczenie ścisłe.

Lectio Divina – powolne, modlitewne czytanie tekstów religijnych. Rodzaj mantry.

Obediencja – spotkanie wszystkich sióstr w kapitularzu, podczas którego siostra przełożona podaje intencje modlitw na następny dzień.

Zasady zakonu:

– liturgia w języku angielskim, poza śpiewami gregoriańskimi;
– zakon zamknięty, żadna z sióstr nie ma prawa opuszczać zakonu bez zezwolenia siostry przełożonej. Ta co tydzień przydziela kilka sióstr, które mają prawo opuścić klasztor w celu zakupu sprawunków w Ryde. Prawo opuszczenia klasztoru przysługuje każdej siostrze w przypadku śmierci lub ciężkiej choroby kogoś z bliskiej rodziny;
– każda siostra ma prawo do odwiedzin rodziny raz w roku. Podobnie rodzina może odwiedzać siostrę zakonną raz na dwanaście miesięcy;
– na terenie zakonu mogą przebywać tylko siostry i inni stali pracownicy zakonu. Raz w tygodniu przybywa spowiednik. Siostra przełożona ma obowiązek wpuścić innych gości w przypadku polecenia „z góry”;
– zakon obowiązuje zasada milczenia ewangelicznego i (w niektórych godzinach) milczenia ścisłego. Na życzenie siostry zakonnej siostra przełożona może nałożyć na nią nakaz milczenia ścisłego na określony czas lub do końca pozostawania w klasztorze;
– raz w roku zakon przyjmuje wizytację Kongregacji Benedyktyńskiej. Każda wizyta jest zaplanowana na co najmniej miesiąc wcześniej;
– każda z sióstr zobowiązuje się zachować ubóstwo.

To niestety wszystko. Reszta należy do Ciebie, Strażniku Tajemnic! 🙂

ILUSTRACJA NAGŁÓWKOWA: Obsidain Photography z Pixabay